Ci ostatni dokonują faktycznie (tj. niezależnie od swych społecznie respektowanych wyobrażeń epistemologicznych) werbalizacji i dedukcyjnej systematyzacji tych elementów treści potocznego doświadczenia społecznego, które są w danym czasie niezbędne dla (podstawowej przede wszystkim) praktyki społecznej, a więc wykraczających poza to, co z treści owego doświadczenia społecznego dostępne jest przeciętnemu uczestnikowi praktyki społecznej w ramach jego własnej, uregulowanej społecznie, praktyki indywidualnej. Czynią to jednak opierając się subiektywnie na teorii — jak się rzekło — indywidualistycznej, wywiedzionej z psychologii i w gruncie rzeczy posiadającej jako swe praktyczno-obiektywne odniesienie przedmiotowe proces, w ramach którego jednostka przyswaja sobie doświadczenie społeczne.
