Takie są ramy dla określenia praktyczno-obiektywnego odniesienia przedmiotowego pozytywistycznej teorii poznania naukowego, określone na gruncie epistemologii historycznej: przez to, iż teoria ta wyznacza taką, a nie inną charakterystykę wiedzy prawomocnej, funkcjontije ona jako wyraz społecznej świadomości metodologicznej, sterującej — w płaszczyźnie społeczno-subiektywnej – praktyką badawczą w przedteoretycznym okresie jej rozwoju. Owa społeczna świadomość metodologiczna, której efektem społeczho-subiek- tywnym ma być określony przebieg praktyki badawczej, gwarantujący, iż ta ostatnia dostarczy odpowiednich przesłanek prewidystycznych praktyce społecznej, jest oczywiście prezentowana przez tę teorię indywidualistycznie: jako zestaw norm poznawczych i dyrektyw metodologicznych wywiedzionych z (domniemanych) praw psychiki ludzkiej i adresowanych do poszczególnych przedstawicieli wybranej jrrupy społeczno-zawodowej (uczonych).
