Edukacja, która ma sprostać wyzwaniom stawianym przez procesy integracyjne zachodzące w Europie i świecie, może być rozumiana i realizowana dwojako. Pierwszy sposób jej pojmowania można nazwać instrumentalno-technicznym, wyznaczonym powierzchniowym rozumieniem przemian dokonujących się w kategoriach ekonomicznych i organizacyjnych odnoszących się do najbliższej przyszłości. Owocuje to dla edukacji rozstrzygnięciami nie tyle w strategii edukacyjnej, co w obszarze wyizolowanych działań incydentalnych, dotyczących np. korekty w programach nauczania historii, geografii czy realizacji europejskiego paszportu edukacyjnego. Drugi poziom rozumienia europejskiego wymiaru edukacji uwzględnia globalny wymiar tego zjawiska, ujmując efekty tego procesu w kategoriach nowej jakościowo sytuacji poznawczej i egzystencjalnej współczesnego człowieka.
