Jest to szczególnie widoczne w przypadku epistemologii genetycznej – przy wyjaśnianiu pewnych własności poszczególnych teorii naukowych czy relacji zachodzących między historycznie kolejnymi systjmami wiedzy (formalnej, empirycznej). Co prawda, pewne własności formalne historycznie kolejnych teorii, w rodzaju np. wzrastającej abstrakcyjności, pokrywają się z własnościami globalnymi kolejnych struktur WN (wiedzy naukowej), które – z założenia – stanowią kolejne stany funkcjonalnej struktury kierunkowo zorganizowanej ze względu na osiąganie maximum stałości równowagi wewnętrznej. Jednakże tego rodzaju zbieżności należy dopóty uważać za czysto przypadkowe, dopóki nie przedstawi się zespołu uzasadnionych empirycznie, hipotetycznych „reguł interpretacji” (tj. reguł korespondencji pojętych jako zdania syntetyczne) – nieuchwytnych fenomenalistycznie własności struktur umysłowych w terminach dających się tak uchwycić cech teorii naukowych.
