Ahistoryzm tego rodzaju polega na wyprowadzaniu wszelkich zmian społeczno-historycznych ze zmian, jakie dokonały’ się „wewnątrz” poszczególnych jednostek psychofizycznie pojętych, przy czym – niezależnie od tego, czy ten ostatni moment spowodowany jest nadal przez jakieś czynniki „wewnętrzne” czy przez czynniki „zewnętrzne” (z otoczenia), mechanizm determinujący go, a więc zespół prawidłowości, jakie sprawiają, że określone oddziaływania wywołują taki, a nie inny stan poszczególnych jednostek, jest historycznie niezmienny, w szczególności zaś nie ulega przekształceniom w zależności od rodzaju panujących warunków społeczno-historycznych. Mogą tu co najwyżej zachodzić odpowiednie zmiany w zależności, tak jak to jest dla teorii Piageta, od stadium jednostkowego rozwoju – scharakteryzowanego w terminach psychofizjologicznych lub czysto biologicznych.
