Założenie drugie ujmuje problem genezy wiedzy prawomocnej w sposób wyraźnie psychologistyczny, jako zagadnienie faktualne, rozwiązanie którego winna dostarczyć psychologia. W ten oto sposób kontrowersja między pozytywistycznym empiryzmem a aprioryzmem została przez Piageta potraktowana jako spór bez wątpienia rozstrzygalny psychologicznie — za pomocą odpowiedniej teorii psychologicznej i danych empirycznych ją potwierdzających. Konsekwentnie przenosi on krytykę rozważanych koncepcji na tę płaszczyznę, kreśląc własną propozycję rozwiązania trwającej między nimi kontrowersji. Konstruując rozwiązanie, przydaje tym samym koncepcjom apriorystycznym interpretację psychologistyczną, nawiązując pod tym względem do tradycji pozytywistycznej adaptacji idei Kanta, krystalizującej się w drugiej połowie XIX w., a zwłaszcza pod koniec tego okresu (tzw. drugi pozytywizm oraz psychofizjologiczny nurt neokantyzmu).
