Millowska charakterystyka nomotetycznych składników wiedzy naukowej (uogólnień indukcyjnych) z grubsza rzecz biorąc odpowiada temu, co — z naszego punktu widzenia (tj. z punktu widzenia epistemologii historycznej) – określilibyśmy jako doświadczenie społeczne, czyli wiedzę bezpośrednio-praktyczną, stanowiącą opisową (pozaaksjologiczną) część społeczno-subiektywnego kontekstu „materialnej”, podstawowej praktyki społecznej oraz praktyki różnych innych typów. Doświadczenie to jest rejestrowane, werbalizowane i systematyzowane dedukcyjnie przez społeczną praktykę badawczą z przedteoretycznego okresu jej rozwoju. Wyszczególnione powyżej Millowskie założenia teoriopoznawcze można więc traktować jako wyrażające (swoiście werbalizujące) tę społeczną świadomość metodologiczną, która stanowi społeczno-subiektywny kontekst praktyki badawczej wspomnianego okresu, obiektywnie funkcjonującej w charakterze dostarczyciela odpowiednio uporządkowanych i uściślonych „przesłanek prewidystycznych” z zakresu potocz – nego doświadczenia społecznego zwłaszcza dla praktyki podstawowej – produkcji i wymiany.
