Uszczegółowieniem tych fundamentalnych założeń jest takie kształtowanie edukacji instytucjonalnej, by preferowała podmiotowość, rozwój osobowy i samorealizację uczestników procesów oświatowych. Na poziomie systemowym oznacza to natomiast przezwyciężenie dysfunkcjonalności oraz uruchomienie swoistych mechanizmów samorządności i samoregulacji działań oświatowych. Sprawne funkcjonowanie szkolnictwa i jakość realizowanych przez nie celów i zadań edukacyjnych stanowią istotne czynniki rozwoju społecznego. Upowszechnianie oświaty powoduje zaś stały wzrost potrzeb i oczekiwań społecznych wobec państwa i instytucji zajmujących się kształceniem.
