Uwzględnia wszak ona istnienie teorii wykraczających daleko poza to, co stwierdzić można w samym doświadczeniu, a rozwój wiedzy charakteryzuje jako odpowiednie, radykalne przemiany jakościowe. Jednakże przemiany te mają – w jej ujęciu – właśnie charakter psychobiołogiczny; nie wiąże ona z nimi procesu wprowadzania istotnych korektur w samych „naukowych obrazach” poznawczo opracowanej rzeczywistości, w „obrazach” wyznaczonych przez historycznie wcześniejsze systemy wiedzy, zaś korygowanych na iruncie systemów je eliminujących. Z uwagi na instrumentalistyczny status teorii empirycznych kolektury związane z przemianami wiedzy mają charakter wyłącznie formalny i dają się opisywać jako wzrost spójności, prostoty, abstrak- cyjności czy zakresu stosowalności empirycznej. W płaszczyźnie faktów doświadczalnych efektem tych przemian jest ich kumulacja. Generalnie trzeba więc przyjąć, że wyobrażenie rozwoju nauki dane przez epistemologię genetyczną, mimo iż w literalnym sformułowaniu odbiega dość znacznie od ujęcia Millowskiego, w gruncie rzeczy respektuje zmodyfikowane nieco założenie fenomenalistycznego realizmu.
