Edukacja nie może być unowocześniana bez wizji przyszłości, bez wiedzy i prognoz, bez znajomości zadań i filozofii rozwoju oraz bez umiejętności rozwiązywania problemów w skali narodowej i globalnej.Zmiany edukacyjne lat dziewięćdziesiątych przebiegają na różnych płaszczyznach, m.in. w sferze funkcji i zadań systemu edukacji; ideałów, celów i treści kształcenia; w zakresie upodmiotowienia relacji międzyludzkich w procesie dydaktyczno-wychowawczym i organizacyjno-programowym oraz w samorządności i autonomizacji szkoły. Zmiany te wzajemnie się uzupełniają i mają na celu poprawę funkcjonowania systemu edukacji narodowej. Chodzi w nich nie tylko o kształtowanie umiejętności współistnienia i współdziałania, ale także o konsekwentne realizowanie zasad demokracji oraz pluralizmu etnicznego, kulturowego i religijnego.
