Epistemologię genetyczną można uważać za jeszcze jedną (wśród licznych innych), zakończoną poiażką, próbę ratowania klasycznie pozytywistycznej idei zdeterminowania cech wiedzy prawomocnej przez psychobiologicznie rozumiany kontekst odkrycia. Eliminacja spekułatywności wczesnopozytywistycznych ujęć genezy wiedzy naukowej, skonstruowanie systemu teoretycznego, potwierdzonego empirycznie (w zakresie zjawisk psychogenetycznych), a przy tym tłumaczącego głównie jakościowe i ilościowe przemiany przekonań dowolnego podmiotu indywidualnego, nie mogły posunąć naprzód pozytywistycznego ujęcia wiedzy naukowej, gdyż rozwój jej – jako pewnej formy świadomości społecznej — jest wyjaśnialny dopiero wówczas, gdy uwzględni się w sposób istotny jej społeczne właściwości i determinanty: to przede wszystkim, iż jest ona funkcjonalnie związana z historyczną praktyką badawczą, zmieniającą się zależnie od zmieniających się obiektywnych zapotrzebowań społecznych.
