W ramach tak pojętego ahistoryzmu, poszczególne zmiany występujące w sferze praktyki społecznej mogą być wprawdzie – fragmentarycznie (zwykle też fenomenalistycznie) – odnotowane czy to w postaci czynników percypowanych przez jednostkę i wpływających tą drogą na jej stan „wewnętrzny”, czy to w postaci zewnętrznych” efektów tych stanów. Jednakże już sama ich kategoryzacja pojęciowa odbiera im ich społeczno-historyczny charakter: są one bowiem ujęte tak, aby można w nich było rozpoznawać określone rodzaje warunków początkowych – ahistorycz- nych prawidłowości psychologicznych, psychofizjologicznych czy czysto biologicznych.
